Ja kończę z taką wiarą
i z przeświadczeniem, że jak usiądziemy
i ze sobą porozmawiamy, to nie musimy się licytować kto ma gorzej, tylko, że możemy opowiedzieć sobie, kto jak spotyka się z dyskryminacją.

Fajnie jest, że jest ta różnica, że jest mężczyzna i kobieta i tak naprawdę my możemy się jakoś tak wspaniale uzupełniać.

Płeć to też, jakby nie patrzeć, często inne spojrzenie na pewne tematy, więc po prostu możemy się uczyć od siebie nawzajem.

Ja to tak widzę, że ten kryzys męskości bierze się też z tego, że jesteśmy przytłoczeni wszyscy tą wieloletnią kulturą patriarchatu, która jest nie
w porządku nie tylko wobec kobiet, ale również wobec mężczyzn.

Rzeczywiście nie da się zrobić takiej totalnej równości, tylko bardziej to jest jak puzzle. Jedno pasuje do drugiego i to nie znaczy, że jedno jest lepsze, czy gorsze, tylko po prostu są odpowiednie, każdy ma jakieś tam talenty, niezależnie od płci.

Dużo mówi się o tej nierówności, która najbardziej dotyka kobiet. Ja jako kobieta mam też takie wrażenie, że mężczyznom się też może czasami zbyt mocno z tego względu obrywa i nie zawsze się z tym zgadzam, że to jest uzasadnione