Przecież to nic nie da, tylko się zdenerwuję. A poza tym nie chcę ich słuchać, to zmarnowany czas. Wiem, co powiedzą.

Jeśli to ma być zwyczajowa polska rozmowa, to rzeczywiście lepiej sobie odpuścić. Ale dialog to nie jest zwykła rozmowa. Tu nikt nikogo nie przekonuje do swoich poglądów. Zamiast krzyczeć na siebie, ludzie słuchają się nawzajem. Nie przychodzą, by coś załatwić, tylko po to, by czegoś doświadczyć. Są ciekawi, jak myślą ci po drugiej stronie. I często pozytywnie zaskoczeni tym, co słyszą.

Gdy unikamy takich spotkań, tworzymy sobie wyobrażenia o drugiej stronie, które mają niewiele wspólnego z rzeczywistością. Ludzie o odmiennych poglądach stają się w naszych oczach nie tylko obcy, ale też groźni – zaczynamy się ich bać i czuć agresję do nich. Boimy się ataku z ich strony, ale też wybuchu złości po naszej stronie. Te emocje, często nieuświadomione, stają się kolejnym argumentem przeciwko rozmowie.

Tymczasem badania pokazują, że sam kontakt z drugą stroną obniża uprzedzenia i zmniejsza podziały. Druga strona staje się człowiekiem i przestaje być zagrożeniem. Jeśli ma podobne doświadczenia, staje się nawet bliski. I tu zaczyna się prawdziwe wyzwanie: skoro granice między nami nie są już tak wyraźne, a druga strona przestała być wrogiem, to kim ja jestem? Jak określić własną tożsamość bez sięgania do podziałów?