Wychodzę z przekonaniem, że gdyby tak usiąść do stołu – oczywiście, że się różnimy, ale jest nam blisko do siebie. Wychodzę z większą empatią, poczuciem wspólnoty, nadzieją, że można się dogadać, że możemy żyć w poszanowaniu i bliskości.

Powiem tak przewrotnie, że jestem rozczarowana, że tak „po polsku” nie skoczyliśmy sobie do gardeł (śmiech). Nasze wypowiedzi mimo rozbieżności były w spokoju przekazane i to ze mną zostanie, że można sobie opowiedzieć o poglądach, zapewnić dostęp do tych innych baniek w taki spokojny i fajny sposób.

Myślę, że gdyby więcej ludzi w Polsce tak rozmawiało, jak my tutaj dzisiaj na ten temat, to mniej byłoby podziałów i mniej politycznych walk. Bo tego wydźwięku politycznego mało było tu słychać i bardzo się z tego cieszę.

Gdyby nasza polityka wyglądała bardziej jak ten dialog i szanowanie wzajemnych wypowiedzi i może, gdybyśmy w rozmowie z bliskimi, też potrafili wznieść się ponad propagandę i ponad wypowiedzi polityków, a mówili z serca i rozumu i z własnych doświadczeń tak jak dzisiaj, to byłoby dużo lepiej u nas.

Poczułem, że nie jestem odosobniony w moich obawach, przynajmniej kilka osób, w którymś momencie wypowiedziało myśl, którą ja też miałem w głowie. Fajnie było to zobaczyć, mimo że w innych momentach się z tymi osobami nie zgadzałem. To było ciekawe doświadczenie, że nawet jak coś mnie dzieli z daną osobą, to w innym momencie może łączyć.

Dla mnie otwierającym oczy wydarzeniem było samo wyjście z mojej bańki. Tutaj miałem szansę usłyszeć, jak ważne są pewne świadczenia dla innych osób. Coś co dla mnie wydaje się absurdalne i zupełnie nie wpływające na jakość życia, dla drugiej osoby, która wirtualnie siedzi obok mnie, może być bardzo ważną częścią życia.